10 days left…

Nog minder dan 2 weken en dan kom ik al weer terug naar Nederland. Iets wat me behoorlijk nerveus maakt af en toe. Ik heb er veel zin in om straks iedereen weer te zien en heb iedereen ook heel erg gemist, sommige personen in het bijzonder natuurlijk ;). Maar aan de andere kant kijk ik er echt erg tegen op, ik zou nog veel langer in Thailand willen blijven. We hebben veel gezien en gedaan, maar er zijn nog zó veel dingen die ik graag zou willen zien en doen.. Het reizen is ook gewoon zo heerlijk, zonder verplichtingen en mensen die iets van me verwachten. Als ik straks terug kom moet ik weer werk gaan zoeken, school zaken regelen en een huisje vinden.. Niet heel aantrekkelijk allemaal, maar ja dat hoort er bij. Ik heb deze keer trouwens geen foto’s bij mijn blog omdat ze bij gaatverweg.nl iets hebben veranderd waardoor ik maar 50 mb foto’s kan uploaden :S lekker dan.. Voor foto’s zullen jullie dus mijn facebook moeten bekijken ;)

De laatste keer dat ik een blog schreef was ik op Koh Phi Phi, waar we het heel leuk hebben gehad. Uiteindelijk hebben we toch nog een fundive gedaan, aan het begin ging het niet zo lekker want mijn BCD was lek en Loes haar regulator ging steeds over op free flow, wat eigenlijk betekend dat we hier door veel van onze zuurstof verspilden. Uiteindelijk heb ik de duikuitrusting van de divemaster gekregen en Loes een nieuwe tank zuurstof en zijn we toch nog het diepe in gegaan. De duik was heel mooi, prachtig koraal weer gezien en veel vissen met als hoogtepunt haaien en een zeeschildpad.

Verder hebben we op Koh Phi Phi nog een dagje gesnorkeld en een eiland tour gedaan. Het snorkelen was super, ook weer héél veel gezien, echt de moeite waard op phi phi. Ook de eilanden waren prachtig, op Phi Phi Leh zijn we naar het beroemde strand maya beach gegaan en later naar een lagoon waar het water ongelofelijk blauw was, in het echt nog blauwer dan op de foto’s!

Halverwege de week zijn we van onze bungalow verhuist naar een dorm room (20 mensen in 1 kamer). Dit was iets goedkoper, en veel gezelliger. De muren van de dorm room waren helemaal volgeschreven door mensen, allerlei grappige teksten, je kon je er zo een uur vermaken met alleen maar muren lezen. Toen we een Engelse jongen het woord swaffelen aangeleerd hadden, was ook dat ineens overal terug te lezen.

Op de laatste dag zijn Loes en ik naar het vieuwpoint van Koh Phi Phi gegaan, het was maar goed dat we ’s morgens vroeg gingen, het was echt a hell of a walk! En dat in die hitte. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht, waar we heel charmant met ons bezwete hoofd voor de foto hebben geposeerd. Boven op de top viel er ook goed te zien welke delen van Phi Phi erg te lijden hebben gehad onder de tsunami. Er wordt nog flink herbouwd.

Na een week op Phi Phi zijn we doorgegaan naar Koh Lanta, samen met de Engelse jongen die we in de dorm hebben leren kennen. Alles op Koh Lanta is weer heel anders, bizar hoe ieder eiland hier zo verschild. In tegenstelling tot Phi Phi waren hier wel veel wegen en reden er dus ook weer auto’s en motorcycles. Verder is de sfeer hier super relaxed, met een reden want in iedere bar wordt geblowd en bij sommige kan je ook weer mushroom shakes etc. kopen. Het guesthouse waar wij verbleven was ook echt het toppunt van relaxed. Heel lekker na koh phi phi, waar je de dag van te voren al aan moet geven of je nog een nacht wil blijven. Hier was het meer als je gaat, kun je gaan. Ook werd er 1 maaltijd gekookt, en als je mee wilde eten werd dat in een grote groep gedaan, familie stijl. Koh Lanta is ook veel goedkoper, 1 nacht op koh phi phi is 3 nachten op Lanta.

Het eerste wat ik wilde doen zodra we op Lanta aankwamen was een motorcycle huren. De wegen waren hier super en het eiland groot dus ik voelde het al gelijk kriebelen. Dit hebben we direct de volgende dag gedaan dus, ik zelf rondrijden en Loes achterop kaart lezen en foto’s maken, wat een teamwork! We zijn het hele eiland rondgereden en kan eigenlijk niet zo goed beschrijven waarom, maar het eiland is heel vreemd, er hangt gewoon een raar sfeertje, maar wel super gezellig en relaxed. Alles gaat gewoon heel rustig aan hier. Ook zijn we echt de meest vreemde bordjes langs de weg tegen gekomen; “get magic tattoo!” “we have big party tonight, and mushrooms!” “we believe in Buddha!” “good place for little money people!” dat soort dingen. 

‘s avonds hebben we een poging tot uitgaan gedaan. We hebben hard ons best gedaan, maar op Lanta wordt niet echt gefeest. Loes heeft nog wel even gedanst met een brutaal Thais jongentje, die haar telkens aan haar arm mee trok de dansvloer op en deed alsof hij sigaretjes aan het roken was.

De volgende dag zijn we naar een grot gegaan, waar we een tourtje kregen van een Thai die geen woord Engels sprak. Verder was de grot wel oke, het was helemaal donker dus we hadden onze zaklantaarn hard nodig. Ook was er een deel waar je echt op je buik door heen moest schuiven, gelukkig hebben we geen claustrofobie en mochten onze kleren vies worden. In de grot ook weer enge beesten gezien, er zaten veel spinnen, en behoorlijk groot ook! En vleermuizen gezien, dat was wel heel leuk.

Omdat we nog niet genoeg hadden van grotten, zijn we de dag er op naar de emerald cave gegaan. Deze grot staat onder water en kan je dus alleen zwemmend in. Ik had verwacht dat het maar een klein stukje door het donker zou zijn, maar het was eigenlijk een vrij lang stuk zwemmen nog, en de grot was vol met toeristen. We zwommen dus door een smalle grot, vol met toeristen, vooral Aziaten die niet konden zwemmen. Er hing ook echt een heel vieze geur in de grot. Aan het einde van de tunnel, kwamen we bij een strandje dat alleen bereikbaar is via die grot. Het strand was afgesloten door hoge rotsen, echt een bijzondere ervaring. 

Na Koh Lanta zijn Loes en ik uit elkaar gegaan. Loes heeft in Laos en later weer in Vietnam een Ierse jongen leren kennen, die speciaal om haar nog eens te zien, naar Thailand is gevlogen. Omdat ik niet zo’n zin had om een 5de wiel te zijn en ook omdat ik liever niet naar Phuket wilde, ben ik nog een nachtje op Koh Lanta gebleven en besloten om nog een week vrijwilligerswerk te doen bij TCDF (waar ik al eerder twee weken geweest ben). Mijn laatste avond op Koh Lanta was iets uit de hand gelopen, ik was samen met iemand uit het guesthouse naar een ander strand gereden om daar het onweer te bekijken. Hier na zijn we nog naar een barretje gegaan en later heb ik nog bij een aantal Zweedse mensen gezeten en met hen een borreltje gedronken. De volgende ochtend heb ik me verslapen en de eerste ferry gemist… Hier door was ik al 2 uur te laat op mijn planning. Alsof dat nog niet genoeg was ging de bus die ik hebben moest kapot en moest ik tot 17.00 wachten op een andere bus. De bus ging naar Ranong, niet naar Pak Song waar ik heen moest, toen heb ik me af laten zetten bij een kruispunt in de hoop dat ik verder kon gaan liften. Helaas reden er om 21.30 al niet zo veel auto’s meer. Gelukkig zag een Thaise vrouw me staan, ze was onderweg naar Bangkok maar wilde me wel naar TCDF brengen, ze heeft me echt voor de deur afgezet, super lief.

Nu dus weer terug in Pak Song, het is heel leuk om te zien wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is, projectjes waar ik aan gewerkt had in November die nu afgerond zijn. Er zijn nu ook veel meer groentetuinen in gebruik en god zij dank hebben ze de trap gerepareerd. Het is wel iets strenger geworden en een iets ander sfeertje, in November toen ik hier was sliepen we met zijn allen in een dorm room en zaten we ’s avonds met zijn allen bij het kampvuur muziek te maken en bier te drinken tot ongeveer 12 uur. Er zijn nu wat regels voor gekomen, er is een meisjes dorm en een jongens dorm, jongens mogen niet bij meisjes over de vloer komen en andersom. Verder moet het na 21.30 stil zijn, geen muziek, geen films en ook geen telefoontjes. Gisteravond werd ik gebeld om 1 uur ’s nachts, daar werd de volgende dag ook gelijk iets van gezegd.. De groep is natuurlijk ook heel anders, er zijn op het moment alleen maar meisjes, wat de sfeer erg anders maakt. Iedereen is evengoed wel heel aardig en ik kan het met iedereen vinden, maar het is gewoon anders.

Wel is het voordeel dat ik nu niet zo veel heimwee heb als de vorige keer. In November voelde ik me af en toe echt rot doordat ik mensen van thuis en Nederland miste. TCDF is ook echt zo afgelegen, midden in de jungle. Gelukkig kan ik er nu veel beter mee om gaan.

Mijn plan is nu om maandag naar Ranong te gaan, daar een motorcycle te huren en de stad en omgeving te verkennen. Hier na zie ik Loes weer, ik weet nog niet precies wanneer, maar dan gaan we naar Koh Payam en Koh Chang. Hier na zit het er op en gaan we naar Bangkok voor de laatste keer! Ik wordt er zo zenuwachtig van als ik daar aan denk, Thailand voelt echt een beetje als thuis tegenwoordig, Nederland wordt vast een vreselijke cultuurshock! Gelukkig heb ik straks genoeg vrije tijd om er aan te wennen.

 

Scuba babies

Sa wat dee ka! Hee lieve mensen, hier mijn afscheidsblogje. Heb besloten om in Thailand te blijven en nooit meer terug te komen naar Nederland..

Nee hoor, grapje. Ik heb er wel over na zitten denken om gewoon te blijven hier, maar het is niet echt te doen omdat ik onderhand toch wel blut begin te raken en genoodzaakt ben gewoon terug te komen. De baantjes hier betalen ook niet alles, en mijn opleiding heb ik nog steeds niet afgerond.. Ik ben hier wel echt gek geworden op dit land, en zie er behoorlijk tegen op om terug te gaan. In het begin voelde ik me soms nog al rot door heimwee, maar hier heb ik nu helemaal geen last meer van. Maar jullie kunnen me het weekend van 16 Maart dus wel weer gewoon terug verwachten in het koude Nederland, vol van verplichtingen..

 

Het is al weer véél te lang terug dat ik een blogje geschreven heb.. Ondertussen al meer dan twee weken, en er is al weer genoeg gebeurd om te vertellen. We zijn weer terug in Thailand, vanaf Saigon zijn we naar Bangkok gevlogen. Ons plan was om naar Koh Samui te gaan, maar toen we eenmaal op de boot richting dat eiland zaten, zijn we op Koh Tao uitgestapt, zo gaat dat wel vaker als we proberen vooruit te plannen..

Koh Tao is een klein eiland aan de westelijke golfkust. Het eiland is vooral bekend om de vele duikscholen, en dit was ook precies onze reden om naar Koh Tao te gaan; om een duikcursus te gaan volgen. Vanaf het eerste moment dat we op Koh Tao aankwamen, werd ik al verliefd op het eiland. De sfeer was gewoon zo goed, ik wist gelijk dat ik wel een tijd kon blijven daar.

In plaats van direct te gaan beginnen met duiken zijn we eerst naar een rustig strand aan de oostkust van Koh Tao gegaan, Tanote bay. Hier hebben we 2 nachten geslapen en heerlijk gerelaxed en in de zon gelegen. Ook hebben we mooi gesnorkeld, was er echt een geschikte plaats voor. Veel vissen en koraal gezien, waren lekkere twee eerste dagen.

Omdat het ’s avonds toch wel wat rustig was aan dit strand, en omdat er eigenlijk helemaal niets in de buurt was; geen restaurantjes, geen kroegen en geen 7eleven, zijn we na die 2 dagen naar Sairee beach verhuist. Aan dit strand gebeurd alles en is de meest populaire plek om te zitten. Hierdoor hadden we wat moeite om aan een slaapplek te komen, alles lag wat boven ons budget en we wilden toch op een mooi plekje zitten. Na een ochtend te hebben gezocht hebben we volgens mij de aller goedkoopste plek gevonden, vlak bij het strand en dicht bij de kroegen, ideaal!

De reis van Tanote Bay naar Sairee beach was best spannend, met onze backpacks achterin een pick-up truck door de bergen over steile en onbetrouwbaar uitziende weggetjes. We moesten ons echt goed vasthouden dus. Op Koh Tao zijn de wegen sowieso behoorlijk gevaarlijk, ik heb meerdere ongelukken zien gebeuren, vooral met motorcycles en quads. Gelukkig zijn we veilig op Sairee aangekomen.

De eerste avond daar zijn we direct het nachtleven gaan verkennen, we begonnen bij een goedkoop rockcafétje, was heel gezellig, mensen waren heel chill en we werden gelijk uitgenodigd om mee te gaan poolen en om nog bij een ander barretje iets te gaan drinken. Toen het wat later werd zijn we naar een club gegaan, met zijn allen achter in een pick-up truck gepropt. We hadden gelezen dat daar een dubstep/ drum and bass feestje was, en hier hadden we natuurlijk wel zin in, lekker dansen. De muziek was echt goed, mensen dronken uit buckets en zo nu en dan werden er lachgas ballonnen genomen, kan allemaal in Thailand. Weer veel leuke mensen leren kennen, onder andere ook mensen die zijn blijven hangen op Koh Tao, die woonden daar al lange tijd en leken echt een perfect leventje te hebben daar. Ben er best wel jaloers op. Maar wel echt een top avond gehad dus.

Een aantal dagen later zijn we op zoek gegaan naar een goede duikschool. We zijn bij verschillende langsgegaan, maar toen we bij Roctopus kwamen wisten we eigenlijk al direct dat we daar goed zaten. Hier hebben we ons opgegeven voor een SSI open water cursus. Het was een vrij kleine duikschool en op dat moment was er geen instructeur beschikbaar om ons les te gaan geven, we moesten dus nog een paar dagen wachten. Om het goed te maken boden ze ons 6 nachten gratis accommodatie aan, in een mooie bungalow. We vonden het dus helemaal niet erg om nog een paar dagen te wachten.

De eerste dag van de cursus bestond uit studeren… En dat in Thailand, waren we helemaal niet meer gewend. We moesten een ongelovelijk saaie dvd kijken en we kregen studieboeken mee en huiswerk voor die avond.. De volgende ochtend moest het huiswerk af zijn en zouden we worden overhoord. We zijn serieus de hele avond er mee bezig geweest, het was nog vrij pittig al die moeilijke termen in het Engels, gelukkig wisten we waar we het voor deden. De volgende dag gingen we ’s middags al gelijk het water in voor een confinement session. In ondiep water ging onze instructeur proberen ons op ons gemak te stellen om door een inflator adem te halen (zo’n ding wat je in je mond hebt tijdens het duiken). We hadden trouwens best geluk want onze instructeur was heel leuk, had geduld en was super grappig. Ook waren we maar met zijn 2en en hadden dus praktisch privé les, ik vond dit zelf super fijn. Op Koh Tao heb je veel grote duik fabrieken, waar mensen zo snel mogelijk het duiken geleerd word en dan kunnen ze weer weg. Wij hadden zelf een best persoonlijke band met onze instructeur en de ander instructeurs en dive masters bij Roctopus. Op dat moment waren we ook de enige die een open water course volgden. Onze instructeur, Dave, kwam uit Engeland en kon zelfs een aantal woorden Nederlands, waarvan swaffelen zijn favoriet was. Dit woord gebruikte hij dan te pas en te onpas. We waren al bijna omgedoopt tot team swaffel, maar dat ging toch net even te ver. Scuba babies was toch iets netter.   

Aan het begin moest ik er zooo aan wennen om adem te kunnen halen onder water, het ging de eerste keer echt niet, het is vrij moeilijk om echt te vertrouwen op de spullen dat ze je in leven kunnen houden onder water. Gelukkig went alles en na een tijdje konden we al wat dieper onder water. Daar moesten we wat oefeningen doen, onder andere je duikbril afzetten onder water en deze dan weer opzetten. De eerste keer was echt paniek, zit je zo diep onder water, moet ineens je bril af. En dan maar proberen rustig te blijven adem halen. Vervolgens zet je hem op en zit die bril vol met water wat je er met je neus uit moet blazen. We hebben dit maar gewoon gedaan met onze ogen open onder water, ook al prikt dat wat met het zoute water, dit was beter dan met ogen dicht want dan kreeg ik echt een soort claustrofobie aanval.

’s Avonds kregen we weer een berg huiswerk mee en mochten we weer zo’n heerlijk saaie dvd kijken. Maar.. de volgende dag was onze eerste echte duik. Het duurde weer even voor ik gewend was aan het ademhalen, maar hier na heb ik er eigenlijk geen problemen meer mee gehad. Het duiken was echt super, zo’n andere wereld waar je ineens in bent, moeilijk om uit te leggen. We zijn deze dag, en de dag er na naar verschillende duiklocaties geweest. We hebben echt veel vissen gezien, veel gekleurde tropische vissen, stingrays, barracuda’s, batfish, pufferfish, allemaal super. Helaas geen walvishaai, maar dat komt ooit vast nog wel! Bij deze duiken moesten we ook weer verschillende vaardigheden laten zien, onder andere je BC (opblaasbaar vestje) en je gewichtenband uit doen onder water en weer aan doen, en ook de duikbril weer vol laten lopen met water. Volgens onze instructeur was de belangrijkste vaardigheid dat je perfecte cirkels lucht uit kon ademen, hier ben ik helaas dramatisch op gezakt.

Van onze laatste 2 duiken werd ook een film gemaakt, deze werd ’s avonds in de kroeg laten zien en iedereen van de duikschool kwam gezellig kijken. De film was heel leuk geworden, we zagen er echt gelukkig uit. Helaas moest je 75 euro voor de dvd betalen, en dit hebben we dus maar niet gedaan.. Achja, op beeld voelt toch nooit precies het zelfde als in het echt.

Omdat op Koh Tao een ware invasie aan Zweeds mensen aan het ontstaan was, zijn we gevlucht naar Koh Samui. Dit is een groot eiland in vergelijking met Koh Tao en is echt een eiland voor massatoerisme. Op het eiland zijn vooral veel luxe resorts en overal zijn spa’s en andere dingen voor rijke mensen. De eerste dag hebben we een motorcycle gehuurd om het eiland wat te verkennen. Ik heb zelf gereden en vond het vooral in het begin behoorlijk spannend met al die steile en zanderige wegen, maar het is gelukkig allemaal goed gekomen, het rondrijden was echt super. Na twee dagen zijn we weer vertrokken, het was toch niet helemaal ons ding, veel te toeristisch.

Onze volgende bestemming was Krabi, een prachtige provincie aan de Andaman coast, weer helemaal de andere kant op dus. De omgeving is echt prachtig, mooie rotsen overal. Helaas zijn we er nog niet aan toe gekomen om een kano tocht te doen door de mangrove bossen, maar dit willen we later alsnog gaan doen.

Na 1 nachtje Krabi waren we van plan naar Ray Leh te gaan, een strand waar vooral veel bergbeklimmers zitten. We hadden gehoord dat hier een heel relaxte sfeer hangt, vandaar dat we daar wel een paar dagen wilden gaan doorbrengen. Helaas heeft de taxichauffeur ons bij de verkeerde pier afgezet, waardoor we zomaar onze plannen weer helemaal om moesten gooien. We besloten om dan in plaats van naar Ray Leh maar naar Koh Phi Phi te gaan. Koh Phi Phi is volgens de meesten het mooiste eiland in heel Thailand. Tot nu toe ben ik het daar volledig mee eens, alles ziet er prachtig uit. Koh Phi Phi is ook een national marine park, wat betekend dat er heel mooi gedoken en gesnorkeld kan worden. Verder rijden er hier geen auto’s of motors, alles wordt per voet of met de boot gedaan. Ik ben echt weer een beetje verliefd geworden, Koh Phi Phi is echt een heerlijke plek. Voor de mensen die de film ‘the beach’ hebben gezien; die is opgenomen op dit eiland. En heel schandalig, ik heb hem zelf niet gezien.

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XDaFrXGbeCA&list=UUzcKyEcY9wuRKGMLqRBpUpw&index=2&feature=plcp[/youtube]

 

Het nachtleven op Phi Phi is weer zeker de moeite waard. Afgelopen zaterdag zijn we naar een paar strandfeestjes gegaan waar we prachtige vuurshows gezien hebben. Helaas begon het verschrikkelijk te regenen, echt een moesson, alles stond direct ook onder water. Gelukkig ging het feest gewoon door, geen probleem.

Op Koh Phi Phi kan je heel mooi duiken, dus vandaag waren we van plan weer een fundive te gaan doen. Helaas ben ik vannacht weer ziek geworden, blaasontsteking L kon er de hele nacht niet van slapen en was gesloopt de volgende dag. De fundive hebben we dus afgezegd.. Vandaag lekker rustig aan gedaan en morgen als ik me beter voel gaan we het eiland verkennen.

Bedankt voor het lezen iedereen, laat een leuke reactie achter J

Chookdee! Xx

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=oWTtIsraeXE&list=UUzcKyEcY9wuRKGMLqRBpUpw&index=1&feature=plcp[/youtube]

chúc mừng năm mới!!!

Oftewel gelukkig nieuwjaar in het Vietnammees. Zoals ik al in mijn vorige blog vertelde, zijn we een behoorlijke tijd in Ho Chi Minh City (Saigon) zodat we de Tét, lunar new year, en het dagelijks leven van Saigon, mee kunnen maken.

Hier zat echt een behoorlijk verschil tussen heb ik de afgelopen paar dagen wel gemerkt. Tijdens de tét hebben de meeste Vietnamesen vakantie en zoeken hun familie op, meestal buiten de stad. Hierdoor zijn de straten rustig en zijn veel winkels gesloten. Gelukkig is in het toeristische deel nog wel het een en ander open, maar het meeste is toch echt dicht. Saigon staat bekend om zijn ongelofelijk drukke straten waar je voorzichtig over moet steken, maar tijdens de tét hoef je je daar geen zorgen over te maken en kan je met een gerust hart midden op de weg lopen.

Dit veranderd allemaal rond 19.00 uur, wanneer iedereen die nog in Saigon overgebleven is massaal op de motor stapt. Er zijn een aantal straten in Saigon die prachtig zijn versiert met bloemen en lichtjes, dit is ’s avonds dus the place to be voor iedereen die gezien wil worden op zijn dure brommer of als model wil poseren voor die prachtige bloemen.

Ook Loes en ik zijn achterop bij een motortaxi gestapt en hebben ons naar de drukste straat van allemaal laten brengen op de avond van het lunar new year, op deze straat zou namelijk een countdown zijn en zou er vuurwerk te zien zijn. Het was echt gekkenhuis om daar te komen, als je niet van drukte en lawaai houd is het niet je ding, maar ik vond het persoonlijk echt heel grappig om daar tussen duizenden motors in de file te staan. Zo iets maak je echt maar 1 keer mee, ik heb nog nooit zó veel brommers op 1 plek gezien. We moesten helemaal over de stoep omdat er op de weg geen plek meer was, fantastisch.

 

Uiteindelijk kwamen we aan bij de straat waar we graag wilde zijn, deze straat was prachtig versierd met bloemen, en zo vol met mensen dat je er niet kon bewegen. In zo’n meute van mensen heb je natuurlijk ook gelijk weer het risico dat je zakken gerold worden, vooral in Vietnam, en inderdaad probeerde er een vrouwtje weer iets uit mijn tas te halen, maar ik had het op tijd in de gaten. Gelukkig maar want ik wil niet nog een keer een nieuwe camera kopen oid.

Omdat Loes en ik gelezen hadden dat rood een beetje de Nieuwjaarskleur is, hadden we beide ons rode jurkje aangetrokken, waardoor we veel bekeken werden. Het voelde zo gek, overal waar we waren werden we aangestaard. We dachten eerst nog dat we iets fout hadden gedaan? Maar waarschijnlijk vonden ze het gewoon erg leuk want we werden verschillende keren gevraagd of we met ze op de foto wilden, soms werd er ook zomaar ongevraagd een foto van ons gemaakt terwijl we rustig aan ons biertje zaten. Die middag daarvoor hadden we dat ook al, was er een groepje Vietnamese meisjes dat allemaal een keer met ons op de foto wilden, heel grappig. We kunnen er zowat geld voor gaan vragen zo vaak worden we op de foto gezet.

Sowieso zijn Vietnamezen erg van de foto’s maken, omdat de tét het grootste feest van het jaar is voor de Vietnamezen, hadden we eigenlijk wel een klein beetje verwacht dat er feest op straat was, met een klein muziek festivalletje misschien. Maar beter kun je feestdagen in Nederland niet vergelijken met die in Azië, want het is gewoon niet te vergelijken. Hier trok iedereen de mooiste kleding aan en ging met vrienden of familie op pad om de bloemen en lichtjes in de straten te bekijken en natuurlijk om 1000den foto’s te maken van elkaar met een mooie bloemen achtergrond. Verder was iedereen wel helemaal in de feeststemming, maar er was helaas niet veel muziek behalve het tét lied op de achtergrond.

Omdat tegelijk met de tét ook het Lunar New Year valt, was er om 24u in diezelfde straat een countdown. Ook dit is niet het zelfde als in Nederland, hier begon gewoon zomaar uit het niets het vuurwerk te knallen, waardoor we begrepen dat het twaalf uur moest zijn. Loes en ik wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar door elkaar te zoenen, maar dit is geloof ik niet heel Aziatisch, want we waren de enige die dit zo deden. Geeft niet, cultuurverschilletje. Helaas is in Ho Chi Minh City vuurwerk verboden en mag het alleen door de regering gedaan worden, het was wel echt prachtig vuurwerk, heb zo iets nog niet eerder gezien, siervuurwerk in de vorm van hartjes, heel mooi.

Hier na was het feest eigenlijk voorbij en ging iedereen weer terug, ook de kroegen en clubs waren helaas helemaal leeg. Van een Vietnamese jongen hoorde we dat de dag er na, op de 1e tét dag, veel mensen uit zouden gaan.

Dit hebben we dus maar gedaan en hebben echt een super avondje gehad, we zijn eerst bij een live bandje geweest dat echt super was, allemaal bekende rocknummertjes dus dat is altijd goed, hierna zijn we naar een club geweest (Apocalypse Now!) waar ze een nog al vreemd deurbeleid hadden, Loes en ik mochten gratis naar binnen, maar de jongens niet. Toen Loes en ik later weer naar buiten gingen en de jongens aan onze arm mee naar binnen namen, mochten ook zij gratis, scheelde weer 15$ per persoon ;). Verder heel gezellig avondje gehad, veel mensen weer leren kennen van over de hele wereld.

De dagen hier na hebben we verschillende dingen gedaan, de stad bekeken, wat winkeltjes bekeken, plannen gemaakt, dat soort dingen. Ook zijn we naar het War Remnants museum geweest, het voelde net alsof je middenin de oorlog viel, er werd niet even uitgelegd wat er gebeurd was, hoe het allemaal begonnen is, dat soort dingen. Gelukkig heb ik de vietnam oorlog (hier american war) met geschiedenis wel gehad, maar Scott bijvoorbeeld (die hebben we hier leren kennen) die wist niet eens dat er ooit oorlog geweest was tussen Vietnam en Amerika, even schrikken voor hem dus. Er werd in het museum vooral veel aandacht besteed aan oorlogsmisdaden van de Amerikaanse kant, wat behoorlijk schokkend was allemaal, veel foto’s en verhalen van slachtoffers. Er werden siamese tweelingen tentoon gesteld en foto’s van zwaar gehandicapte mensen (gevolgen van agent orange). Ook veel foto’s van de oorlog zelf natuurlijk, super interessant allemaal maar vooral heel erg. Misschien had het beter geweest als we dit museum vooraf aan onze reis door Vietnam gezien hadden, want veel plekken waar we geweest zijn is heftig gevochten. Dit wisten we toen we daar waren ook wel, maar nu zagen we ook foto’s van hoe het er toen uit zag. In Hue, hoe in de citadel gevochten werd waar we geweest zijn, en hoe de mekong delta bijna volledig vernietigd is met de agent orange, waarschijnlijk dat we daarom zo veel kale vlaktes daar gezien hebben, alleen maar jonge bomen. Veel van de oerwouden die Vietnam vroeger had, zijn verdwenen. En natuurlijk al die mensen die het slachtoffer zijn geworden, vooral de burgers, heel schokkend allemaal. Vooral omdat het nog maar zo kort geleden is, is er nog veel van de oorlog te merken hier. Toch wordt er op school niet over verteld aan de leerlingen omdat noord en zuid Vietnam nu in vrede met elkaar leven.

 

Na het museum zijn we de Cu Chi tunnels gaan bekijken. Dit zijn tunnels, vlak bij Ho Chi Minh, die door de Vietcong gebruikt zijn. Deze tunnels werden door Vietcong guerrilla strijders gebruikt om zich te verstoppen en vele woonden er ook. De tunnels bestonden uit 3 verdiepingen en waren bij elkaar zo’n 200Km lang. Allemaal met de hand uitgegraven. De tunnels waren super smal en onmogelijk voor westerlingen om er in te komen. De Vietcong strijders waren sowieso erg klein en door een tekort aan eten erg mager, ook waren veel kinderen vietcong, deze konden dus wel in de tunnels. Voor toeristen hebben ze een stukje van de tunnels groter gemaakt zodat we ook een stuk van 20 meter onder de grond konden kruipen. Ik moest er echt op handen en kniën door heen, zo klein, het is maar goed dat ik niet claustrofobisch ben.  Bizar dat de vietcong strijders zo hebben moeten leven. De gids die we hadden had er veel verstand van en heeft ons veel verteld, ook zij hij dat hij zelf in zo’n tunnel geboren is. Hij liet ons nog wat van de boobytraps zien en vertelde het een en ander over de oorlog. Het was duidelijk dat de gids heel erg pro vietcong was, het was wel grappig om het en keer van de Vietnamese kant te zien, sommige vietcong strijders kregen wat extra aandacht, dit waren de oorlogshelden ‘big American killers!!’.  Al met al toch weer een stuk meer er over geleerd en ook eens van de andere kant.

Van de week zijn we verder nog een dagje naar chinatown geweest, verschillende tempels bekeken, nog naar een spring festival geweest, naar een water puppet show,  en zijn we zelfs nog een keer nar het strand geweest, maar mijn blog begint wat aan de lange kant te worden dus ik laat het hier bij ;). Wat ik wel nog even wou zeggen is dat we nu al weer de 2de begravenis memaken hier, deze keer niet de begravenis zelf, maar het heel ritueel dat er aan vooraf gaat. Wanneer er hier iemand overlijd wordt de kist bij familie neergezet en blijft de familie een aantal dagen dacht en nacht bij de kist, steekt wierrook op, doen gebedjes en eten samen. In dit geval staat de kist dus beneden bij de receptie van het hotel waar we slapen. Een beetje ongemakkelijk soms als we er langs moeten, maar aan de andere kant ook wel weer interessant om te zien hoe anders er hier met de dode omgegaan wordt. Iedereen is gekleed in het wit, er staat overal eten, ook als een soort offer aan de overledene, zo nu en dan wordt er muziek gemaakt. Gister waren er ineens ook monniken die een gebed kwamen doen. Ondertussen is op straat ook alles weer normaal, iedereen is weer terug in Ho Chi Minh en ineens zijn er allerlei winkels en restaurants open die we daarvoor nog niet gezien hebben. Ook het oversteken van de straat gaat niet meer zo makkelijk als dat tijdens de tét ging. Oversteken gaat nu op de Vietnamese manier; voetje voor voetje naar de overkant schuifelen. Alles wat je in Nederland leert over oversteken kan je hier beter afleren.

Vanavond vliegen Loes en ik terug naar Bangkok, voelt echt weer als thuiskomen zo vaak als we nu in Bangkok geweest zijn. Vanaf daar pakken we de nachttrein naar Surat Thani, en dan met de boot naar Ko Samui!! Dus wie weet zitten we over 24 uur al wel op een tropisch eiland, ik hoop het! Ik las dat het in Nederland behoorlijk koud begint te worden.. Toch nog een echte winter dus. Hoe is het verder met jullie?

Vietnam

Xin Chào!

We zijn nu al weer iets meer dan 2 weken in Vietnam, en het bevalt me eigenlijk heel erg goed. Van veel mensen heb ik negatieve dingen gehoord in Vietnam, maar zelf ervaar ik hier het meeste eigenlijk heel positief. Helaas is het iets duurder dan Thailand, vooral omdat het ons telkens niet lukt om een goedkoop hostel of guesthouse te vinden, maar in ruil daarvoor slapen we telkens in een mooie hotelkamer (die eigenlijk ook vaak maar 4 tot 8 dollar per nacht kost). Ook het eten is hier echt super lekker, vooral in Hoi An.

Onze Vietnam reis zijn we begonnen in Hue. Deze stad ligt in centraal Vietnam en was vroeger de keizerlijke hoofdstad. Tijdens de Vietnam oorlog is hier zwaar gevochten en is de stad voor het grootste deel vernietigd, maar er zijn nog wel wat ruïnes van te zien. Deze hebben we de dag nadat we aankwamen direct bekeken te voet. Constant werden we achtervolgd door motor-taxi of cyclo-taxi’s. “YOU YOU YOU TAXI TAXI?!??!?!?!” ze wilden maar niet echt begrijpen dat we toch echt liever alles lopend deden.  

De tweede dag wilden we de tombes die iets verder bij de stad vandaan liggen bekijken. Ons eerste plan was om weer op de fiets te gaan, maar het miezerde nog al en een Vietnamese raadde ons een motor-tour aan. 10 dollar voor een hele dag achterop de motor rondrijden, inclusief de gidsen. Dit hebben we dus gedaan en het was echt super. We reden mooi over kleine wegen en konden alles om ons heen goed bekijken omdat we zelf niet hoefden te besturen. Als eerste zijn we gestopt bij de Japanse brug. Hierbij zat ook een museum waar te zien was hoe rijst verbouwd en verwerkt wordt. Een oud vrouwtje gaf ons een demonstratie van ieder werktuig. Op het laatst zat ze aan een tafel met wat vreemd uitziende vruchten en bladeren. Ze smeerde een wit goedje op een blad en rolde daar een oranje vruchtje in en gaf het aan mij. Ze beeldde uit met haar handen (sprak geen woord Engels) dat ik het op moest eten. Ik heb het maar gewoon gedaan zonder bij na te denken. Het smaakte echt smerig en ik kreeg het ook niet weg, heb er zowat een halve minuut op lopen kauwen tot er alleen een stukje hout over bleef en een ranzige smaak in mn mond en keel. Toen gaf ze me een spiegeltje aan en zag ik dat mn hele mond oranje was gekleurd, ik weet nog steeds niet wat het was maar die smaak is de hele dag nog in mijn mond blijven hangen :p

Verder hebben we verschillende tombes bekeken en vroegere verblijfsplaatsen van bijvoorbeeld de harem van de vroegere keizer. Alles zag er nog heel mooi uit, vaak ook heel groot. Ook zijn we nog bij een pagoda geweest waar ook de auto ten toon werd gesteld waarbij een monnik zich in Saigon op een druk kruispunt vrijwillig in brand heeft gestoken, uit protest tegen de discriminatie tegen het buddhisme.

 Behalve de tombe’s zijn we ook naar een heuvel met bunkers uit de American war/ Vietnam oorlog geweest.

 

Helaas heeft het de hele dag gemiezerd en wat geregend, maar toch een lekker dagje gehad, veel gezien. En we mochten god zij dank een prachtige bordeaux rode regenponcho lenen.

 

De dag er na zijn we doorgereisd naar Hoi An. Hoi An is ook al een stad met veel oude gebouwen en staat net als Huè op de Unesco lijst. Wat voor ons vooral reden was om hier naartoe te gaan zijn de vele tailor shops die Hoi An heeft. De straten zijn er vol mee, winkels waar je kleding op maat kan laten maken. De avond dat we aankwamen zijn we direct naar zo’n winkel toe gegaan om wat uit te zoeken. Ik wilde sowieso een spijkerbroek omdat het onmogelijk is voor mij om er een in een normale winkel te vinden hier. Al die kleine Aziatische maatjes… Verder heb ik nog 2 jurkjes genomen en een zomerjas. Loes is ook voor een jurkje en een spijkerbroek gegaan. Ons plan was om relaxed op het strand te liggen bakken tot onze kleding binnen 2 a 3 dagen klaar zou zijn, maar helaas was zat het weer ook in Hoi An niet echt mee. Als Hollanders hebben we ons door het weer niet tegen laten houden om naar het strand te gaan, maar zonnebaden was er helaas niet bij.

 

We zijn iets langer in Hoi An gebleven dan eigenlijk nodig was, dit was omdat ik de 14de jarig was, en we niet op mijn verjaardag de hele dag in de bus wilden zitten. We hebben het dus in Hoi An gevierd. Helaas niet zo gezellig als normaal thuis, met familie en vrienden etc. maar gelukkig was Loes er en hebben we het met zijn tweeën toch erg leuk gemaakt. We hebben een soort feestje gehouden op de hotelkamer wat heel leuk was, hierna wilden we uitgaan. Tegenover het hotel zat een club dus dat was lekker makkelijk. Rond 12 uur zijn we naar de club gegaan, toen we binnenkwamen knalde onze oren al zowat uit elkaar van de harde muziek. Het was echt niet normaal, ik hou zelf best van harde muziek, maar dit sloeg echt alles. Omdat we al binnen waren hebben we maar een belachelijk duur biertje besteld, maar we kregen hem amper weg omdat onze slokdarm half werd afgesloten door de bass. Na ons biertje zijn we direct weggevlucht, kan je wel nagaan hoe hard de muziek moet zijn geweest aangezien Loes en ik toch normaal de laatste zijn die de kroeg verlaten..

 

Na Hoi An waren we echt toe aan zon zee en strand en besloten we om naar Mui Ne te gaan. Opnieuw in een slaapbus, deze keer hadden we wel een goede plek, gingen we verder richting zuid Vietnam. Helaas was de buschauffeur vergeten om in Mui Ne een stop te maken en belandde we in Ho Chi Minh City (Saigon). Een heel eind van waar we eigenlijk wilden zijn. We accepteerden het maar en zijn een nacht in Saigon gebleven, waar we nog 2 Nederlandse meisjes ontmoet hebben waar we gezellig wat mee gegeten en gedronken hebben. De Nederlandse meisjes reisden heel zuidoost Azië door, alle landen gingen ze af. Ik werd er wel een klein beetje jaloers op dat zij echt alles te zien kregen, maar ze deden het op een heel andere manier als dat wij dat doen, waardoor de jaloezie iets minder werd. Ze reisden echt zonder risico’s te nemen en gingen telkens voor de meest toeristische plekken ook omdat ze beidden geen Aziatisch eten aten en dus telkens op zoek moesten naar restaurants met westers eten. Een beetje saai dus, en wat is nou een reis zonder risico’s..  De volgende dag zijn we in een mini van naar Can Tho gegaan in de Mekong Delta. Een van de vreemde dingen die me opgevallen is aan de Mekong Delta is dat bij veel huizen in de achtertuin een aantal graven zijn. Blijkbaar wordt overleden familie gewoon in de achtertuin begraven.

 

We zijn direct de volgende ochtend om 5.30 in een klein bootje met een Vietnamees vrouwtje naar de floating markets gegaan, waar Can Tho om bekend staat. Omdat het op dat moment nog donker was heb ik er niet echt rekening mee gehouden om me in te smeren met zonnebrand crème en ben hierdoor verschrikkelijk verbrand die dag… Maar wel eindelijk zon dus!

 

’s Middags hebben we een motorcycle gehuurd en hebben we beide een kleine rugzak ingepakt om 3 dagen de Mekong Delta te verkennen. Het verkeer in Can Tho was echt gekkenhuis. Ik ben best een beetje trots op mezelf dat ik met mijn rijangst ons toch veilig naar onze eerste bestemming heb weten te rijden. Wat is het druk op de weg in Vietnam! Alles lijkt wat door elkaar te rijden, soms haalde een tegenliggende bus zomaar iemand in waardoor hij recht op ons af reed en we hem nog maar net konden ontwijken. Het eerste kwartier vond ik het echt dood eng, maar daarna alleen maar super leuk, heerlijk om op 2 wielen te rijden. En met zijn 2en op 1 motor is toch een stuk gezelliger want we konden gewoon lekker door praten. Het verkeer begon ook wat te wennen, alles is hier misschien wel veel drukker en chaotischer, maar iedereen houd elkaar goed in de gaten. De enige regel is eigenlijk gewoon proberen om tegen niemand aan te rijden. In Nederland zou het verkeer helemaal ontregelen al maakt iemand een vreemde manoeuvre, maar in Vietnam past iedereen zich er gewoon op aan.

 

De eerste nacht hebben we een ‘home-stay’gedaan. We hebben geslapen in een groot huis van een Vietnamese familie die op de bovenverdieping van hun huis een aantal slaapkamers gemaakt hebben voor toeristen. Het huis was in een heel klein dorpje in een prachtige omgeving.

 

De volgende dag zijn we voor de Aziatische look gegaan en hebben we mondkapjes gekocht, omdat op de motor je toch op een eind wel last krijgt van al die uitlaatgassen en stof in je gezicht. We hebben weer een flink eind afgelegd en hebben weer super veel gezien onderweg. De omgeving was heel mooi, wel vlak maar met veel rijstvelden.  

 

De dag erna heb ik tegen Loes gezegd dat zij maar moest rijden omdat dat toch wel bij de Vietnam experience hoort, om door het drukke verkeer op een motor te zijn geweest. Na al zo’n groot stuk zelf te hebben gereden, had ik niet verwacht dat ik het achterop zitten ZO eng zou vinden. Het eerste deel achterop durfde ik zowat niet te bewegen zo eng. Na een tijdje was ik er gelukkig wat aan gewend en kon ik mooi foto’s en filmpjes maken van de omgeving. Ondertussen zijn we weer terug in het hotel, aan het bijkomen van onze motor tocht.

 

Wat we hebben gehoord van mede reizigers over dat Vietnamese zo onaardig zijn, hebben we zelf gelukkig nog maar weinig meegemaakt. De meeste mensen hier zijn juist heel aardig en begroeten je vrolijk op straat, ook de kinderen zijn allemaal heel lief en vinden het geweldig als ze een paar woordjes in Engels tegen je kunnen zeggen; “HELLOOOO WHAT IS YOUR NAAMMEEEE??” roepen ze regelmatig naar ons, heel schattig. Misschien dat er een groot verschil zit in hoe mensen zijn in Noord Vietnam en in Zuid Vietnam, we hebben natuurlijk het hele noorden overgeslagen omdat we anders te veel tijd kwijt zouden zijn aan reizen.

 

Morgen vertrekken we weer terug naar Ho Chi Minh City (Saigon) om daar de tét/ lunar new year te vieren. Ik ben echt benieuwd, dit is het grootste feest dat er is in Vietnam. Het is het chinese Nieuwjaar en tegelijk iedereens verjaardag er bij. Tijdens dit feest wordt iedereen een jaar ouder. In Hoi An hebben we al veel van de voorbereidingen kunnen zien, 10 dagen voor de Tét stonden er voor vele huizen en winkels een tafel vol met eten, sigaretten en een varkenshoofd. Dit om de overleden familieleden op te roepen om samen met hen de Tét te vieren. Verder zijn overal stalletjes die rood-goude versiering verkopen en zijn alle Vietnamesen bezig met huizen schoonmaken en nieuwe kleding kopen om helemaal klaar te zijn voor het grote feest. Ik heb me een beetje verdiept in hoe het feest in elkaar zit, en wat de do’s en dont’s zijn, dit zijn er echt héél veel.. De Vietnamesen zijn behoorlijk bijgelovig. Je mag bijvoorbeeld niet vloeken of slechte dingen zeggen tijdens de Tét, er wordt ‘lucky money’ aan kinderen gegeven, alles wat geleend is moet worden teruggebracht en schulden moeten worden afgelost, het huis mag niet geveegd worden anders veeg je misschien het geluk weg en er worden cadeaus aan elkaar gegeven, maar deze moeten wel van de juiste soort zijn. Er zijn ‘lucky-gifts’ en ‘unluky-gifts’. Een feest met veel regeltjes dus. Het feest duurt ook meerdere dagen. Ik ben echt heel benieuwd naar het feest, het wordt immers het jaar van de draak!!