Oftewel gelukkig nieuwjaar in het Vietnammees. Zoals ik al in mijn vorige blog vertelde, zijn we een behoorlijke tijd in Ho Chi Minh City (Saigon) zodat we de Tét, lunar new year, en het dagelijks leven van Saigon, mee kunnen maken.

Hier zat echt een behoorlijk verschil tussen heb ik de afgelopen paar dagen wel gemerkt. Tijdens de tét hebben de meeste Vietnamesen vakantie en zoeken hun familie op, meestal buiten de stad. Hierdoor zijn de straten rustig en zijn veel winkels gesloten. Gelukkig is in het toeristische deel nog wel het een en ander open, maar het meeste is toch echt dicht. Saigon staat bekend om zijn ongelofelijk drukke straten waar je voorzichtig over moet steken, maar tijdens de tét hoef je je daar geen zorgen over te maken en kan je met een gerust hart midden op de weg lopen.

Dit veranderd allemaal rond 19.00 uur, wanneer iedereen die nog in Saigon overgebleven is massaal op de motor stapt. Er zijn een aantal straten in Saigon die prachtig zijn versiert met bloemen en lichtjes, dit is ’s avonds dus the place to be voor iedereen die gezien wil worden op zijn dure brommer of als model wil poseren voor die prachtige bloemen.

Ook Loes en ik zijn achterop bij een motortaxi gestapt en hebben ons naar de drukste straat van allemaal laten brengen op de avond van het lunar new year, op deze straat zou namelijk een countdown zijn en zou er vuurwerk te zien zijn. Het was echt gekkenhuis om daar te komen, als je niet van drukte en lawaai houd is het niet je ding, maar ik vond het persoonlijk echt heel grappig om daar tussen duizenden motors in de file te staan. Zo iets maak je echt maar 1 keer mee, ik heb nog nooit zó veel brommers op 1 plek gezien. We moesten helemaal over de stoep omdat er op de weg geen plek meer was, fantastisch.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de straat waar we graag wilde zijn, deze straat was prachtig versierd met bloemen, en zo vol met mensen dat je er niet kon bewegen. In zo’n meute van mensen heb je natuurlijk ook gelijk weer het risico dat je zakken gerold worden, vooral in Vietnam, en inderdaad probeerde er een vrouwtje weer iets uit mijn tas te halen, maar ik had het op tijd in de gaten. Gelukkig maar want ik wil niet nog een keer een nieuwe camera kopen oid.

Omdat Loes en ik gelezen hadden dat rood een beetje de Nieuwjaarskleur is, hadden we beide ons rode jurkje aangetrokken, waardoor we veel bekeken werden. Het voelde zo gek, overal waar we waren werden we aangestaard. We dachten eerst nog dat we iets fout hadden gedaan? Maar waarschijnlijk vonden ze het gewoon erg leuk want we werden verschillende keren gevraagd of we met ze op de foto wilden, soms werd er ook zomaar ongevraagd een foto van ons gemaakt terwijl we rustig aan ons biertje zaten. Die middag daarvoor hadden we dat ook al, was er een groepje Vietnamese meisjes dat allemaal een keer met ons op de foto wilden, heel grappig. We kunnen er zowat geld voor gaan vragen zo vaak worden we op de foto gezet.

Sowieso zijn Vietnamezen erg van de foto’s maken, omdat de tét het grootste feest van het jaar is voor de Vietnamezen, hadden we eigenlijk wel een klein beetje verwacht dat er feest op straat was, met een klein muziek festivalletje misschien. Maar beter kun je feestdagen in Nederland niet vergelijken met die in Azië, want het is gewoon niet te vergelijken. Hier trok iedereen de mooiste kleding aan en ging met vrienden of familie op pad om de bloemen en lichtjes in de straten te bekijken en natuurlijk om 1000den foto’s te maken van elkaar met een mooie bloemen achtergrond. Verder was iedereen wel helemaal in de feeststemming, maar er was helaas niet veel muziek behalve het tét lied op de achtergrond.

Omdat tegelijk met de tét ook het Lunar New Year valt, was er om 24u in diezelfde straat een countdown. Ook dit is niet het zelfde als in Nederland, hier begon gewoon zomaar uit het niets het vuurwerk te knallen, waardoor we begrepen dat het twaalf uur moest zijn. Loes en ik wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar door elkaar te zoenen, maar dit is geloof ik niet heel Aziatisch, want we waren de enige die dit zo deden. Geeft niet, cultuurverschilletje. Helaas is in Ho Chi Minh City vuurwerk verboden en mag het alleen door de regering gedaan worden, het was wel echt prachtig vuurwerk, heb zo iets nog niet eerder gezien, siervuurwerk in de vorm van hartjes, heel mooi.

Hier na was het feest eigenlijk voorbij en ging iedereen weer terug, ook de kroegen en clubs waren helaas helemaal leeg. Van een Vietnamese jongen hoorde we dat de dag er na, op de 1^e tét dag, veel mensen uit zouden gaan.

Dit hebben we dus maar gedaan en hebben echt een super avondje gehad, we zijn eerst bij een live bandje geweest dat echt super was, allemaal bekende rocknummertjes dus dat is altijd goed, hierna zijn we naar een club geweest (Apocalypse Now!) waar ze een nog al vreemd deurbeleid hadden, Loes en ik mochten gratis naar binnen, maar de jongens niet. Toen Loes en ik later weer naar buiten gingen en de jongens aan onze arm mee naar binnen namen, mochten ook zij gratis, scheelde weer 15$ per persoon ;). Verder heel gezellig avondje gehad, veel mensen weer leren kennen van over de hele wereld.

De dagen hier na hebben we verschillende dingen gedaan, de stad bekeken, wat winkeltjes bekeken, plannen gemaakt, dat soort dingen. Ook zijn we naar het War Remnants museum geweest, het voelde net alsof je middenin de oorlog viel, er werd niet even uitgelegd wat er gebeurd was, hoe het allemaal begonnen is, dat soort dingen. Gelukkig heb ik de vietnam oorlog (hier american war) met geschiedenis wel gehad, maar Scott bijvoorbeeld (die hebben we hier leren kennen) die wist niet eens dat er ooit oorlog geweest was tussen Vietnam en Amerika, even schrikken voor hem dus. Er werd in het museum vooral veel aandacht besteed aan oorlogsmisdaden van de Amerikaanse kant, wat behoorlijk schokkend was allemaal, veel foto’s en verhalen van slachtoffers. Er werden siamese tweelingen tentoon gesteld en foto’s van zwaar gehandicapte mensen (gevolgen van agent orange). Ook veel foto’s van de oorlog zelf natuurlijk, super interessant allemaal maar vooral heel erg. Misschien had het beter geweest als we dit museum vooraf aan onze reis door Vietnam gezien hadden, want veel plekken waar we geweest zijn is heftig gevochten. Dit wisten we toen we daar waren ook wel, maar nu zagen we ook foto’s van hoe het er toen uit zag. In Hue, hoe in de citadel gevochten werd waar we geweest zijn, en hoe de mekong delta bijna volledig vernietigd is met de agent orange, waarschijnlijk dat we daarom zo veel kale vlaktes daar gezien hebben, alleen maar jonge bomen. Veel van de oerwouden die Vietnam vroeger had, zijn verdwenen. En natuurlijk al die mensen die het slachtoffer zijn geworden, vooral de burgers, heel schokkend allemaal. Vooral omdat het nog maar zo kort geleden is, is er nog veel van de oorlog te merken hier. Toch wordt er op school niet over verteld aan de leerlingen omdat noord en zuid Vietnam nu in vrede met elkaar leven.

Na het museum zijn we de Cu Chi tunnels gaan bekijken. Dit zijn tunnels, vlak bij Ho Chi Minh, die door de Vietcong gebruikt zijn. Deze tunnels werden door Vietcong guerrilla strijders gebruikt om zich te verstoppen en vele woonden er ook. De tunnels bestonden uit 3 verdiepingen en waren bij elkaar zo’n 200Km lang. Allemaal met de hand uitgegraven. De tunnels waren super smal en onmogelijk voor westerlingen om er in te komen. De Vietcong strijders waren sowieso erg klein en door een tekort aan eten erg mager, ook waren veel kinderen vietcong, deze konden dus wel in de tunnels. Voor toeristen hebben ze een stukje van de tunnels groter gemaakt zodat we ook een stuk van 20 meter onder de grond konden kruipen. Ik moest er echt op handen en kniën door heen, zo klein, het is maar goed dat ik niet claustrofobisch ben.  Bizar dat de vietcong strijders zo hebben moeten leven. De gids die we hadden had er veel verstand van en heeft ons veel verteld, ook zij hij dat hij zelf in zo’n tunnel geboren is. Hij liet ons nog wat van de boobytraps zien en vertelde het een en ander over de oorlog. Het was duidelijk dat de gids heel erg pro vietcong was, het was wel grappig om het en keer van de Vietnamese kant te zien, sommige vietcong strijders kregen wat extra aandacht, dit waren de oorlogshelden ‘big American killers!!’.  Al met al toch weer een stuk meer er over geleerd en ook eens van de andere kant.

Van de week zijn we verder nog een dagje naar chinatown geweest, verschillende tempels bekeken, nog naar een spring festival geweest, naar een water puppet show,  en zijn we zelfs nog een keer nar het strand geweest, maar mijn blog begint wat aan de lange kant te worden dus ik laat het hier bij ;). Wat ik wel nog even wou zeggen is dat we nu al weer de 2^de begravenis memaken hier, deze keer niet de begravenis zelf, maar het heel ritueel dat er aan vooraf gaat. Wanneer er hier iemand overlijd wordt de kist bij familie neergezet en blijft de familie een aantal dagen dacht en nacht bij de kist, steekt wierrook op, doen gebedjes en eten samen. In dit geval staat de kist dus beneden bij de receptie van het hotel waar we slapen. Een beetje ongemakkelijk soms als we er langs moeten, maar aan de andere kant ook wel weer interessant om te zien hoe anders er hier met de dode omgegaan wordt. Iedereen is gekleed in het wit, er staat overal eten, ook als een soort offer aan de overledene, zo nu en dan wordt er muziek gemaakt. Gister waren er ineens ook monniken die een gebed kwamen doen. Ondertussen is op straat ook alles weer normaal, iedereen is weer terug in Ho Chi Minh en ineens zijn er allerlei winkels en restaurants open die we daarvoor nog niet gezien hebben. Ook het oversteken van de straat gaat niet meer zo makkelijk als dat tijdens de tét ging. Oversteken gaat nu op de Vietnamese manier; voetje voor voetje naar de overkant schuifelen. Alles wat je in Nederland leert over oversteken kan je hier beter afleren.

Vanavond vliegen Loes en ik terug naar Bangkok, voelt echt weer als thuiskomen zo vaak als we nu in Bangkok geweest zijn. Vanaf daar pakken we de nachttrein naar Surat Thani, en dan met de boot naar Ko Samui!! Dus wie weet zitten we over 24 uur al wel op een tropisch eiland, ik hoop het! Ik las dat het in Nederland behoorlijk koud begint te worden.. Toch nog een echte winter dus. Hoe is het verder met jullie?