Scuba babies

Sa wat dee ka! Hee lieve mensen, hier mijn afscheidsblogje. Heb besloten om in Thailand te blijven en nooit meer terug te komen naar Nederland..

Nee hoor, grapje. Ik heb er wel over na zitten denken om gewoon te blijven hier, maar het is niet echt te doen omdat ik onderhand toch wel blut begin te raken en genoodzaakt ben gewoon terug te komen. De baantjes hier betalen ook niet alles, en mijn opleiding heb ik nog steeds niet afgerond.. Ik ben hier wel echt gek geworden op dit land, en zie er behoorlijk tegen op om terug te gaan. In het begin voelde ik me soms nog al rot door heimwee, maar hier heb ik nu helemaal geen last meer van. Maar jullie kunnen me het weekend van 16 Maart dus wel weer gewoon terug verwachten in het koude Nederland, vol van verplichtingen..

 

Het is al weer véél te lang terug dat ik een blogje geschreven heb.. Ondertussen al meer dan twee weken, en er is al weer genoeg gebeurd om te vertellen. We zijn weer terug in Thailand, vanaf Saigon zijn we naar Bangkok gevlogen. Ons plan was om naar Koh Samui te gaan, maar toen we eenmaal op de boot richting dat eiland zaten, zijn we op Koh Tao uitgestapt, zo gaat dat wel vaker als we proberen vooruit te plannen..

Koh Tao is een klein eiland aan de westelijke golfkust. Het eiland is vooral bekend om de vele duikscholen, en dit was ook precies onze reden om naar Koh Tao te gaan; om een duikcursus te gaan volgen. Vanaf het eerste moment dat we op Koh Tao aankwamen, werd ik al verliefd op het eiland. De sfeer was gewoon zo goed, ik wist gelijk dat ik wel een tijd kon blijven daar.

In plaats van direct te gaan beginnen met duiken zijn we eerst naar een rustig strand aan de oostkust van Koh Tao gegaan, Tanote bay. Hier hebben we 2 nachten geslapen en heerlijk gerelaxed en in de zon gelegen. Ook hebben we mooi gesnorkeld, was er echt een geschikte plaats voor. Veel vissen en koraal gezien, waren lekkere twee eerste dagen.

Omdat het ’s avonds toch wel wat rustig was aan dit strand, en omdat er eigenlijk helemaal niets in de buurt was; geen restaurantjes, geen kroegen en geen 7eleven, zijn we na die 2 dagen naar Sairee beach verhuist. Aan dit strand gebeurd alles en is de meest populaire plek om te zitten. Hierdoor hadden we wat moeite om aan een slaapplek te komen, alles lag wat boven ons budget en we wilden toch op een mooi plekje zitten. Na een ochtend te hebben gezocht hebben we volgens mij de aller goedkoopste plek gevonden, vlak bij het strand en dicht bij de kroegen, ideaal!

De reis van Tanote Bay naar Sairee beach was best spannend, met onze backpacks achterin een pick-up truck door de bergen over steile en onbetrouwbaar uitziende weggetjes. We moesten ons echt goed vasthouden dus. Op Koh Tao zijn de wegen sowieso behoorlijk gevaarlijk, ik heb meerdere ongelukken zien gebeuren, vooral met motorcycles en quads. Gelukkig zijn we veilig op Sairee aangekomen.

De eerste avond daar zijn we direct het nachtleven gaan verkennen, we begonnen bij een goedkoop rockcafétje, was heel gezellig, mensen waren heel chill en we werden gelijk uitgenodigd om mee te gaan poolen en om nog bij een ander barretje iets te gaan drinken. Toen het wat later werd zijn we naar een club gegaan, met zijn allen achter in een pick-up truck gepropt. We hadden gelezen dat daar een dubstep/ drum and bass feestje was, en hier hadden we natuurlijk wel zin in, lekker dansen. De muziek was echt goed, mensen dronken uit buckets en zo nu en dan werden er lachgas ballonnen genomen, kan allemaal in Thailand. Weer veel leuke mensen leren kennen, onder andere ook mensen die zijn blijven hangen op Koh Tao, die woonden daar al lange tijd en leken echt een perfect leventje te hebben daar. Ben er best wel jaloers op. Maar wel echt een top avond gehad dus.

Een aantal dagen later zijn we op zoek gegaan naar een goede duikschool. We zijn bij verschillende langsgegaan, maar toen we bij Roctopus kwamen wisten we eigenlijk al direct dat we daar goed zaten. Hier hebben we ons opgegeven voor een SSI open water cursus. Het was een vrij kleine duikschool en op dat moment was er geen instructeur beschikbaar om ons les te gaan geven, we moesten dus nog een paar dagen wachten. Om het goed te maken boden ze ons 6 nachten gratis accommodatie aan, in een mooie bungalow. We vonden het dus helemaal niet erg om nog een paar dagen te wachten.

De eerste dag van de cursus bestond uit studeren… En dat in Thailand, waren we helemaal niet meer gewend. We moesten een ongelovelijk saaie dvd kijken en we kregen studieboeken mee en huiswerk voor die avond.. De volgende ochtend moest het huiswerk af zijn en zouden we worden overhoord. We zijn serieus de hele avond er mee bezig geweest, het was nog vrij pittig al die moeilijke termen in het Engels, gelukkig wisten we waar we het voor deden. De volgende dag gingen we ’s middags al gelijk het water in voor een confinement session. In ondiep water ging onze instructeur proberen ons op ons gemak te stellen om door een inflator adem te halen (zo’n ding wat je in je mond hebt tijdens het duiken). We hadden trouwens best geluk want onze instructeur was heel leuk, had geduld en was super grappig. Ook waren we maar met zijn 2en en hadden dus praktisch privé les, ik vond dit zelf super fijn. Op Koh Tao heb je veel grote duik fabrieken, waar mensen zo snel mogelijk het duiken geleerd word en dan kunnen ze weer weg. Wij hadden zelf een best persoonlijke band met onze instructeur en de ander instructeurs en dive masters bij Roctopus. Op dat moment waren we ook de enige die een open water course volgden. Onze instructeur, Dave, kwam uit Engeland en kon zelfs een aantal woorden Nederlands, waarvan swaffelen zijn favoriet was. Dit woord gebruikte hij dan te pas en te onpas. We waren al bijna omgedoopt tot team swaffel, maar dat ging toch net even te ver. Scuba babies was toch iets netter.   

Aan het begin moest ik er zooo aan wennen om adem te kunnen halen onder water, het ging de eerste keer echt niet, het is vrij moeilijk om echt te vertrouwen op de spullen dat ze je in leven kunnen houden onder water. Gelukkig went alles en na een tijdje konden we al wat dieper onder water. Daar moesten we wat oefeningen doen, onder andere je duikbril afzetten onder water en deze dan weer opzetten. De eerste keer was echt paniek, zit je zo diep onder water, moet ineens je bril af. En dan maar proberen rustig te blijven adem halen. Vervolgens zet je hem op en zit die bril vol met water wat je er met je neus uit moet blazen. We hebben dit maar gewoon gedaan met onze ogen open onder water, ook al prikt dat wat met het zoute water, dit was beter dan met ogen dicht want dan kreeg ik echt een soort claustrofobie aanval.

’s Avonds kregen we weer een berg huiswerk mee en mochten we weer zo’n heerlijk saaie dvd kijken. Maar.. de volgende dag was onze eerste echte duik. Het duurde weer even voor ik gewend was aan het ademhalen, maar hier na heb ik er eigenlijk geen problemen meer mee gehad. Het duiken was echt super, zo’n andere wereld waar je ineens in bent, moeilijk om uit te leggen. We zijn deze dag, en de dag er na naar verschillende duiklocaties geweest. We hebben echt veel vissen gezien, veel gekleurde tropische vissen, stingrays, barracuda’s, batfish, pufferfish, allemaal super. Helaas geen walvishaai, maar dat komt ooit vast nog wel! Bij deze duiken moesten we ook weer verschillende vaardigheden laten zien, onder andere je BC (opblaasbaar vestje) en je gewichtenband uit doen onder water en weer aan doen, en ook de duikbril weer vol laten lopen met water. Volgens onze instructeur was de belangrijkste vaardigheid dat je perfecte cirkels lucht uit kon ademen, hier ben ik helaas dramatisch op gezakt.

Van onze laatste 2 duiken werd ook een film gemaakt, deze werd ’s avonds in de kroeg laten zien en iedereen van de duikschool kwam gezellig kijken. De film was heel leuk geworden, we zagen er echt gelukkig uit. Helaas moest je 75 euro voor de dvd betalen, en dit hebben we dus maar niet gedaan.. Achja, op beeld voelt toch nooit precies het zelfde als in het echt.

Omdat op Koh Tao een ware invasie aan Zweeds mensen aan het ontstaan was, zijn we gevlucht naar Koh Samui. Dit is een groot eiland in vergelijking met Koh Tao en is echt een eiland voor massatoerisme. Op het eiland zijn vooral veel luxe resorts en overal zijn spa’s en andere dingen voor rijke mensen. De eerste dag hebben we een motorcycle gehuurd om het eiland wat te verkennen. Ik heb zelf gereden en vond het vooral in het begin behoorlijk spannend met al die steile en zanderige wegen, maar het is gelukkig allemaal goed gekomen, het rondrijden was echt super. Na twee dagen zijn we weer vertrokken, het was toch niet helemaal ons ding, veel te toeristisch.

Onze volgende bestemming was Krabi, een prachtige provincie aan de Andaman coast, weer helemaal de andere kant op dus. De omgeving is echt prachtig, mooie rotsen overal. Helaas zijn we er nog niet aan toe gekomen om een kano tocht te doen door de mangrove bossen, maar dit willen we later alsnog gaan doen.

Na 1 nachtje Krabi waren we van plan naar Ray Leh te gaan, een strand waar vooral veel bergbeklimmers zitten. We hadden gehoord dat hier een heel relaxte sfeer hangt, vandaar dat we daar wel een paar dagen wilden gaan doorbrengen. Helaas heeft de taxichauffeur ons bij de verkeerde pier afgezet, waardoor we zomaar onze plannen weer helemaal om moesten gooien. We besloten om dan in plaats van naar Ray Leh maar naar Koh Phi Phi te gaan. Koh Phi Phi is volgens de meesten het mooiste eiland in heel Thailand. Tot nu toe ben ik het daar volledig mee eens, alles ziet er prachtig uit. Koh Phi Phi is ook een national marine park, wat betekend dat er heel mooi gedoken en gesnorkeld kan worden. Verder rijden er hier geen auto’s of motors, alles wordt per voet of met de boot gedaan. Ik ben echt weer een beetje verliefd geworden, Koh Phi Phi is echt een heerlijke plek. Voor de mensen die de film ‘the beach’ hebben gezien; die is opgenomen op dit eiland. En heel schandalig, ik heb hem zelf niet gezien.

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=XDaFrXGbeCA&list=UUzcKyEcY9wuRKGMLqRBpUpw&index=2&feature=plcp[/youtube]

 

Het nachtleven op Phi Phi is weer zeker de moeite waard. Afgelopen zaterdag zijn we naar een paar strandfeestjes gegaan waar we prachtige vuurshows gezien hebben. Helaas begon het verschrikkelijk te regenen, echt een moesson, alles stond direct ook onder water. Gelukkig ging het feest gewoon door, geen probleem.

Op Koh Phi Phi kan je heel mooi duiken, dus vandaag waren we van plan weer een fundive te gaan doen. Helaas ben ik vannacht weer ziek geworden, blaasontsteking L kon er de hele nacht niet van slapen en was gesloopt de volgende dag. De fundive hebben we dus afgezegd.. Vandaag lekker rustig aan gedaan en morgen als ik me beter voel gaan we het eiland verkennen.

Bedankt voor het lezen iedereen, laat een leuke reactie achter J

Chookdee! Xx

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=oWTtIsraeXE&list=UUzcKyEcY9wuRKGMLqRBpUpw&index=1&feature=plcp[/youtube]

chúc mừng năm mới!!!

Oftewel gelukkig nieuwjaar in het Vietnammees. Zoals ik al in mijn vorige blog vertelde, zijn we een behoorlijke tijd in Ho Chi Minh City (Saigon) zodat we de Tét, lunar new year, en het dagelijks leven van Saigon, mee kunnen maken.

Hier zat echt een behoorlijk verschil tussen heb ik de afgelopen paar dagen wel gemerkt. Tijdens de tét hebben de meeste Vietnamesen vakantie en zoeken hun familie op, meestal buiten de stad. Hierdoor zijn de straten rustig en zijn veel winkels gesloten. Gelukkig is in het toeristische deel nog wel het een en ander open, maar het meeste is toch echt dicht. Saigon staat bekend om zijn ongelofelijk drukke straten waar je voorzichtig over moet steken, maar tijdens de tét hoef je je daar geen zorgen over te maken en kan je met een gerust hart midden op de weg lopen.

Dit veranderd allemaal rond 19.00 uur, wanneer iedereen die nog in Saigon overgebleven is massaal op de motor stapt. Er zijn een aantal straten in Saigon die prachtig zijn versiert met bloemen en lichtjes, dit is ’s avonds dus the place to be voor iedereen die gezien wil worden op zijn dure brommer of als model wil poseren voor die prachtige bloemen.

Ook Loes en ik zijn achterop bij een motortaxi gestapt en hebben ons naar de drukste straat van allemaal laten brengen op de avond van het lunar new year, op deze straat zou namelijk een countdown zijn en zou er vuurwerk te zien zijn. Het was echt gekkenhuis om daar te komen, als je niet van drukte en lawaai houd is het niet je ding, maar ik vond het persoonlijk echt heel grappig om daar tussen duizenden motors in de file te staan. Zo iets maak je echt maar 1 keer mee, ik heb nog nooit zó veel brommers op 1 plek gezien. We moesten helemaal over de stoep omdat er op de weg geen plek meer was, fantastisch.

 

Uiteindelijk kwamen we aan bij de straat waar we graag wilde zijn, deze straat was prachtig versierd met bloemen, en zo vol met mensen dat je er niet kon bewegen. In zo’n meute van mensen heb je natuurlijk ook gelijk weer het risico dat je zakken gerold worden, vooral in Vietnam, en inderdaad probeerde er een vrouwtje weer iets uit mijn tas te halen, maar ik had het op tijd in de gaten. Gelukkig maar want ik wil niet nog een keer een nieuwe camera kopen oid.

Omdat Loes en ik gelezen hadden dat rood een beetje de Nieuwjaarskleur is, hadden we beide ons rode jurkje aangetrokken, waardoor we veel bekeken werden. Het voelde zo gek, overal waar we waren werden we aangestaard. We dachten eerst nog dat we iets fout hadden gedaan? Maar waarschijnlijk vonden ze het gewoon erg leuk want we werden verschillende keren gevraagd of we met ze op de foto wilden, soms werd er ook zomaar ongevraagd een foto van ons gemaakt terwijl we rustig aan ons biertje zaten. Die middag daarvoor hadden we dat ook al, was er een groepje Vietnamese meisjes dat allemaal een keer met ons op de foto wilden, heel grappig. We kunnen er zowat geld voor gaan vragen zo vaak worden we op de foto gezet.

Sowieso zijn Vietnamezen erg van de foto’s maken, omdat de tét het grootste feest van het jaar is voor de Vietnamezen, hadden we eigenlijk wel een klein beetje verwacht dat er feest op straat was, met een klein muziek festivalletje misschien. Maar beter kun je feestdagen in Nederland niet vergelijken met die in Azië, want het is gewoon niet te vergelijken. Hier trok iedereen de mooiste kleding aan en ging met vrienden of familie op pad om de bloemen en lichtjes in de straten te bekijken en natuurlijk om 1000den foto’s te maken van elkaar met een mooie bloemen achtergrond. Verder was iedereen wel helemaal in de feeststemming, maar er was helaas niet veel muziek behalve het tét lied op de achtergrond.

Omdat tegelijk met de tét ook het Lunar New Year valt, was er om 24u in diezelfde straat een countdown. Ook dit is niet het zelfde als in Nederland, hier begon gewoon zomaar uit het niets het vuurwerk te knallen, waardoor we begrepen dat het twaalf uur moest zijn. Loes en ik wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar door elkaar te zoenen, maar dit is geloof ik niet heel Aziatisch, want we waren de enige die dit zo deden. Geeft niet, cultuurverschilletje. Helaas is in Ho Chi Minh City vuurwerk verboden en mag het alleen door de regering gedaan worden, het was wel echt prachtig vuurwerk, heb zo iets nog niet eerder gezien, siervuurwerk in de vorm van hartjes, heel mooi.

Hier na was het feest eigenlijk voorbij en ging iedereen weer terug, ook de kroegen en clubs waren helaas helemaal leeg. Van een Vietnamese jongen hoorde we dat de dag er na, op de 1e tét dag, veel mensen uit zouden gaan.

Dit hebben we dus maar gedaan en hebben echt een super avondje gehad, we zijn eerst bij een live bandje geweest dat echt super was, allemaal bekende rocknummertjes dus dat is altijd goed, hierna zijn we naar een club geweest (Apocalypse Now!) waar ze een nog al vreemd deurbeleid hadden, Loes en ik mochten gratis naar binnen, maar de jongens niet. Toen Loes en ik later weer naar buiten gingen en de jongens aan onze arm mee naar binnen namen, mochten ook zij gratis, scheelde weer 15$ per persoon ;). Verder heel gezellig avondje gehad, veel mensen weer leren kennen van over de hele wereld.

De dagen hier na hebben we verschillende dingen gedaan, de stad bekeken, wat winkeltjes bekeken, plannen gemaakt, dat soort dingen. Ook zijn we naar het War Remnants museum geweest, het voelde net alsof je middenin de oorlog viel, er werd niet even uitgelegd wat er gebeurd was, hoe het allemaal begonnen is, dat soort dingen. Gelukkig heb ik de vietnam oorlog (hier american war) met geschiedenis wel gehad, maar Scott bijvoorbeeld (die hebben we hier leren kennen) die wist niet eens dat er ooit oorlog geweest was tussen Vietnam en Amerika, even schrikken voor hem dus. Er werd in het museum vooral veel aandacht besteed aan oorlogsmisdaden van de Amerikaanse kant, wat behoorlijk schokkend was allemaal, veel foto’s en verhalen van slachtoffers. Er werden siamese tweelingen tentoon gesteld en foto’s van zwaar gehandicapte mensen (gevolgen van agent orange). Ook veel foto’s van de oorlog zelf natuurlijk, super interessant allemaal maar vooral heel erg. Misschien had het beter geweest als we dit museum vooraf aan onze reis door Vietnam gezien hadden, want veel plekken waar we geweest zijn is heftig gevochten. Dit wisten we toen we daar waren ook wel, maar nu zagen we ook foto’s van hoe het er toen uit zag. In Hue, hoe in de citadel gevochten werd waar we geweest zijn, en hoe de mekong delta bijna volledig vernietigd is met de agent orange, waarschijnlijk dat we daarom zo veel kale vlaktes daar gezien hebben, alleen maar jonge bomen. Veel van de oerwouden die Vietnam vroeger had, zijn verdwenen. En natuurlijk al die mensen die het slachtoffer zijn geworden, vooral de burgers, heel schokkend allemaal. Vooral omdat het nog maar zo kort geleden is, is er nog veel van de oorlog te merken hier. Toch wordt er op school niet over verteld aan de leerlingen omdat noord en zuid Vietnam nu in vrede met elkaar leven.

 

Na het museum zijn we de Cu Chi tunnels gaan bekijken. Dit zijn tunnels, vlak bij Ho Chi Minh, die door de Vietcong gebruikt zijn. Deze tunnels werden door Vietcong guerrilla strijders gebruikt om zich te verstoppen en vele woonden er ook. De tunnels bestonden uit 3 verdiepingen en waren bij elkaar zo’n 200Km lang. Allemaal met de hand uitgegraven. De tunnels waren super smal en onmogelijk voor westerlingen om er in te komen. De Vietcong strijders waren sowieso erg klein en door een tekort aan eten erg mager, ook waren veel kinderen vietcong, deze konden dus wel in de tunnels. Voor toeristen hebben ze een stukje van de tunnels groter gemaakt zodat we ook een stuk van 20 meter onder de grond konden kruipen. Ik moest er echt op handen en kniën door heen, zo klein, het is maar goed dat ik niet claustrofobisch ben.  Bizar dat de vietcong strijders zo hebben moeten leven. De gids die we hadden had er veel verstand van en heeft ons veel verteld, ook zij hij dat hij zelf in zo’n tunnel geboren is. Hij liet ons nog wat van de boobytraps zien en vertelde het een en ander over de oorlog. Het was duidelijk dat de gids heel erg pro vietcong was, het was wel grappig om het en keer van de Vietnamese kant te zien, sommige vietcong strijders kregen wat extra aandacht, dit waren de oorlogshelden ‘big American killers!!’.  Al met al toch weer een stuk meer er over geleerd en ook eens van de andere kant.

Van de week zijn we verder nog een dagje naar chinatown geweest, verschillende tempels bekeken, nog naar een spring festival geweest, naar een water puppet show,  en zijn we zelfs nog een keer nar het strand geweest, maar mijn blog begint wat aan de lange kant te worden dus ik laat het hier bij ;). Wat ik wel nog even wou zeggen is dat we nu al weer de 2de begravenis memaken hier, deze keer niet de begravenis zelf, maar het heel ritueel dat er aan vooraf gaat. Wanneer er hier iemand overlijd wordt de kist bij familie neergezet en blijft de familie een aantal dagen dacht en nacht bij de kist, steekt wierrook op, doen gebedjes en eten samen. In dit geval staat de kist dus beneden bij de receptie van het hotel waar we slapen. Een beetje ongemakkelijk soms als we er langs moeten, maar aan de andere kant ook wel weer interessant om te zien hoe anders er hier met de dode omgegaan wordt. Iedereen is gekleed in het wit, er staat overal eten, ook als een soort offer aan de overledene, zo nu en dan wordt er muziek gemaakt. Gister waren er ineens ook monniken die een gebed kwamen doen. Ondertussen is op straat ook alles weer normaal, iedereen is weer terug in Ho Chi Minh en ineens zijn er allerlei winkels en restaurants open die we daarvoor nog niet gezien hebben. Ook het oversteken van de straat gaat niet meer zo makkelijk als dat tijdens de tét ging. Oversteken gaat nu op de Vietnamese manier; voetje voor voetje naar de overkant schuifelen. Alles wat je in Nederland leert over oversteken kan je hier beter afleren.

Vanavond vliegen Loes en ik terug naar Bangkok, voelt echt weer als thuiskomen zo vaak als we nu in Bangkok geweest zijn. Vanaf daar pakken we de nachttrein naar Surat Thani, en dan met de boot naar Ko Samui!! Dus wie weet zitten we over 24 uur al wel op een tropisch eiland, ik hoop het! Ik las dat het in Nederland behoorlijk koud begint te worden.. Toch nog een echte winter dus. Hoe is het verder met jullie?